«بسْم الله الرحْمن الرحیم» بنام خداوند فراخ بخشایش مهربان.
«الر» منم خداى دانا، مىدانم و مىبینم، «کتاب أنْزلْناه إلیْک» این نامه اى است که فرو فرستادیم بتو، «لتخْرج الناس» تا بیرون آورى مردمان را، «من الظلمات إلى النور» از تاریکیها بروشنایى، «بإذْن ربهمْ» بفرمان خداوند ایشان، «إلى صراط الْعزیز الْحمید (۱)» با راه خداوند توانا، بى همتا، نیکو سزا.
«الله الذی له ما فی السماوات و ما فی الْأرْض» آن خداى که او راست هر چه در آسمانها و در زمینها، «و ویْل للْکافرین منْ عذاب شدید (۲)» ویل ناگرویدگان را از عذابى سخت.
«الذین یسْتحبون الْحیاة الدنْیا على الْآخرة» ایشان که مىبرگزینند بدوستى زندگانى این جهان بر آن جهان، «و یصدون عنْ سبیل الله» و بر مىگردانند از راه خداى، «و یبْغونها عوجا» و آن را عیب و کژى مىجویند «أولئک فی ضلال بعید (۳)» ایشانند که در گمراهى دورند.
«و ما أرْسلْنا منْ رسول» و نفرستادیم هیچ فرستادهاى، «إلا بلسان قوْمه» مگر بزبان قوم او، «لیبین لهمْ» تا پیدا کند ایشان را، «فیضل الله منْ یشاء» تا گمراه کند الله او را که خواهد، «و یهْدی منْ یشاء» و با راه آرد او را که خواهد، «و هو الْعزیز» و اوست تاونده با هر کاونده و بهیچ هست نماننده، «الْحکیم (۴)» دانا، راست دانش، راست کار.
«و لقدْ أرْسلْنا موسى بآیاتنا» و فرستادیم موسى را بسخنان خویش، «أنْ أخْرجْ قوْمک» که بیرون آر قوم خویش را، «من الظلمات إلى النور» از تاریکیها بروشنایى، «و ذکرْهمْ بأیام الله» و یاد کن بر ایشان گذشتهاى روزگار خدا، «إن فی ذلک لآیات» درین پیغام و در یاد کرد گذشتهاى روزگار پندهاست و نشانها، «لکل صبار شکور (۵)» هر شکیبایى را سپاس دار.
«و إذْ قال موسى لقوْمه» موسى گفت قوم خویش را، «اذْکروا نعْمة الله علیْکمْ» یاد کنید نیکى الله بر خویشتن، «إذْ أنْجاکمْ منْ آل فرْعوْن» که باز رهاند شما را از کسان فرعون، «یسومونکمْ سوء الْعذاب» مىچشانیدند و مىرسانیدند بشما بد عذاب، «و یذبحون أبْناءکمْ» و گلو مىبریدند پسران شما را، «و یسْتحْیون نساءکمْ» و زنده مىگذاشتند دختران شما را، «و فی ذلکمْ بلاء منْ ربکمْ» و در آن شما را آزمایشى بود از خداوند شما، «عظیم (۶)» بزرگ.
«و إذْ تأذن ربکمْ» آگاهى داد خداوند شما و آگاه کرد، «لئنْ شکرْتمْ لأزیدنکمْ» که اگر شاکر باشید ناچار شما را بیفزایم، «و لئنْ کفرْتمْ» و اگر ناسپاس بید، «إن عذابی لشدید (۷)» عذاب من سخت است.
«و قال موسى» و گفت موسى، «إنْ تکْفروا أنْتمْ و منْ فی الْأرْض جمیعا» اگر کافر شوید شما و هر که در زمیناند همه، «فإن الله لغنی حمید (۸)» الله بى نیاز است، سزاى ستایش.
«أ لمْ یأْتکمْ» نیامد بشما، «نبوا الذین منْ قبْلکمْ» خبر ایشان که پیش از شما بودند «قوْم نوح و عاد و ثمود و الذین منْ بعْدهمْ» و ایشان که پس قوم نوح و عاد و ثمود بودند، «لا یعْلمهمْ إلا الله» نداند ایشان را مگر خداى، «جاءتْهمْ رسلهمْ بالْبینات» بایشان آمد فرستادگان بایشان، پیغامها درست روشن و معجزها نیکو آشکارا، «فردوا أیْدیهمْ فی أفْواههمْ» دستهاى خود بدهنهاى خود باز نهادند، «و قالوا إنا کفرْنا بما أرْسلْتمْ به» و گفتند ما کافرانیم بآنچ شما را بآن فرستادند، «و إنا لفی شک مما تدْعوننا إلیْه» و ما در گمانیم از آنچ ما را مىخوانید با آن، «مریب» گمانى که دل را مىشوراند.